زبور ١٢
ای خداوند، مدد فرما! زیرا
اشخاص خداشناس دیگر وجود ندارند و مردمان امین و صادق در بین بشر دیده نمی شوند. همه به یکدیگر دروغ می گویند و با لبهای چاپلوس
و دل منافق سخن می رانند. خداوند لبهای چاپلوس
را قطع می کند و هر زبانِ متکبر را. که
می گویند: «با زبان خود موفق می شویم. هرچه بخواهیم می گوئیم و کیست که مانع ما شود؟»
خداوند می فرماید: «بخاطر ظلم بر مسکینان و نالۀ
فقیران، بر می خیزم و نجاتی را که منتظر آن هستند به آنها میدهم.»
سخنان خداوند، سخنان خالص و پاک اند؛ مانند نقره
ای که هفت بار در کوره تصفیه شده باشد.
تو ای خداوند،
آن ها را محافظت می کنی؛ از این نسل تا به ابد. وقتی خیانت و پلیدی در بین مردم رایج می
شود، شریران در هر گوشه و کنار دیده می شوند.
